m e n u
   c o l u m n s   &   i n t e r v i e w s  
terug >>  
 

 

Startpagina

 

Curriculum

 

Boeken over psychologie

 

Columns en interviews >>

 

Thrillers

 

Fotografie

 

 

 

 

 

 

  

 

Columns

Uitstellen

Ik loop al een paar dagen rond met het plan om deze column te schrijven. Het wil er maar niet van komen. Elke keer neem ik mij voor om eraan te beginnen, want de deadline nadert. En telkens is er weer een goede reden om het niet te doen. Uitstellen dus, en uiteindelijk wordt het haasten... Mijn troost is dat ik niet de enige ben met deze afwijking. Sterker nog, het zou mij niet verbazen als uit onderzoek bleek dat het gros van de mensheid lijdt aan uitstelneigingen. Voorbeelden te over, ook op het werk. Mensen lopen op weg naar een vergadering de notulen te lezen die ze twee weken eerder hebben ontvangen. Secretaresses trekken medewerkers aan hun jas, omdat de  registratie-formulieren nog steeds niet zijn ingevuld. En het staflid zit op zondagavond een belangrijk rapport te schrijven, wat hij een maand lang voor zich heeft uitgeschoven. Waarom halen mensen zich toch zoveel ellende op de hals?
  Gemakzucht lijkt een al te simpel antwoord. We moeten een onderscheid maken tussen twee soorten taken: de moeilijke en de vervelende. Een nota of een stuk schrijven is voor de meeste mensen moeilijk. Je moet nieuwe dingen bedenken en er wordt veel geëist van je creativiteit. Wat het nog lastiger maakt: het resultaat komt anderen onder ogen. De lezer zal er een oordeel over vellen en misschien ook wel over jou. Een op z'n zachtst gezegd onprettig vooruitzicht. Geen wonder dus dat je op zo'n moment liever een routineklus oppakt of je favoriete tv‑serie opzet. Mensen kiezen meestal voor genot op de korte termijn, zeker als er nog ruimte is om het onaangename voor zich uit te schuiven. Voor deze onverstandige beslissing moeten ze natuurlijk goede argumenten hebben. Creatievelingen hebben die gauw gevonden: geen inspiratie, drukte op de afdeling, onrustige kinderen... Heel legitieme motieven die keer op keer kunnen worden aangevoerd. Totdat de deadline nadert. Dan moet er in korte tijd een product op tafel liggen en is geen enkele uitvlucht goed genoeg. Het moeilijke werk is onontkoombaar geworden. Gevolg: kunst‑ en vliegwerk. Natuurlijk kun je dan weer een ander argument tevoorschijn halen om je tegen mogelijk falen in te dekken: als ze het niet goed vinden, dan komt dat niet omdat ik het niet kan maar omdat ik te weinig tijd had.
  En dan de onaangename taken, zoals het invullen van registratie‑formulieren. Vooral de beter opgeleide professionals hebben daar zichtbaar moeite mee. Ze schuiven het klusje voor zich uit en aan het einde van de maand, na herhaaldelijk aandringen van een wanhopige administratief medewerker, blijkt het een hele toer om de afgelopen weken dag voor dag te  reconstrueren. Niet alleen de pijnlijke confrontatie met vele verlummelde uren maakt het werk onplezierig, het blijft gewoon saai om te doen. En om dat laatste gaat het vooral. 'Het kan toch niet zo zijn dat ik met mijn opleiding dit soort dom werk moet doen', hoor je vaak zeggen. 'Heb ik daar nou al die jaren voor gestudeerd?' Omdat je vindt dat deze activiteiten onder je niveau liggen, reken je ze niet tot je dagelijkse werk. Alle andere zaken die zich aandienen zijn zoveel interessanter. En zo schiet het administratieve werk er steeds bij in en wordt het uitgesteld tot er geen ontkomen meer aan is. Piepend en kreunend, met de handen ten hemel geheven, wordt dan uiteindelijk het werk gedaan. 'Arme ik, wat doen ze mij toch aan?' Of doen we het misschien onszelf aan?
  Overigens hoop ik, beste lezer, dat u deze column toch nog de moeite waard vond. Zo niet, vergeef me. U begrijpt dat ik weinig tijd had. Ik was zó druk met andere dingen.

© Theo IJzermans

Columns:

 

 

| top |